“In the picture”

Als trainer heb ik er bewust voor gekozen om de affiniteit te behouden met de
(jeugd)hulpverlening door mijzelf in het werkveld te blijven bevinden. Hierdoor
behoud ik een dunne scheidslijn met de dagelijkse praktijk.

Zo kreeg ik een berichtje van een oud cliënt dat zij in de buurt was en graag even
langs wilde komen op kantoor, omdat ze met mij op de foto wilde. Ze was meer
dan welkom, maar de foto zag ik nog niet zo zitten.

Wanneer ze is aangekomen op locatie met een jonge dame die haar, in een
afrondende fase, begeleidt om uiteindelijk zelfstandig met het OV te kunnen
reizen, haalt ze een polaroid camera uit haar tas.

Ze geeft aan een collage te maken van belangrijke momenten in haar leven. De
begeleiding die ze heeft gehad van mij, ik schat zo’n 10 jaar geleden, is haar
blijkbaar bijgebleven. Ik voel mij verlegen en vereerd tegelijk.
We kijken beide naar het gebouw, waar de vele afspraken waren tijdens het
begeleidingstraject, en dat moment wordt en is vastgelegd. Het blijft nu niet meer
bij herinneringen.

Het herinnerd mij wel dat zij zelf een heel eind is gekomen tot zelfontwikkeling en
ontplooiing. Ik was daar om naar haar te luisteren en verbinding te maken.
Samen met haar te reflecteren en uiteindelijk haar bewustzijn te vergroten. Daar
gaat het onder andere om bij het bereiken van jongeren. Tieners, pubers,
jongvolwassene, de jongeren worden al zo vaak verteld wat ze moeten doen!

Om positieve invloed op hen te kunnen hebben zal je er eerst voor ze moeten
zijn (presentie), aansluiting moeten weten vinden, actief kunnen luisteren en
vragen naar wat zij willen. Dit vormt de basis om vanuit eigen kracht tot
gedragsverandering te komen.

Laat de jeugd er zelf voor zorgen dat zijzelf “in the picture” komen te staan.